Noem my op my ou bekende naam...

Die dood is nie die einde wat baie dink dit is nie.
Ek het net by die kamer langsaan ingesluip.
Ek is ek en jy is jy.
Wat ons ook al vir mekaar was,
dit is ons nog steeds.
Noem my op my ou bekende naam,
praat met my op die gemaklike manier soos altyd.
Moenie van toonhoogte verander nie
Moenie altyd net droefheid of hartseer laat deurskemer nie.
Lag soos ons altyd gelag het oor die klein grappies wat ons so geniet het.
Speel, glimlag, dink aan my, bid vir my
(Soos my gebede nog daar is vir julle)
Laat my naam deel wees van die huishouding
soos dit nog altyd was.
Gebruik dit op dieselfde manier sonder ‘n sweempie van ‘n skaduwee.
Die lewe beteken presies wat dit nog altyd beteken het
Dit is dieselfde as wat dit nog altyd was
Daar is ononderbroke kontinuïteit.
Hoekom moet ek uit die gedagtes wees
as ek nie meer gesien kan word nie ?
Ek wag vir jou, vir ‘n tussenpose,
iewers naby, net om die hoek,
Dit gaan goed.




Uit: “The Canon of St Paul’s Cathedral in England”
Geskryf deur Henry Scott Holland (1874-1918)